Miroslav Brozović, je prvi Mostarac „olimpijac“. To je postigao na Olimpijskim igrama u Londonu 1948. godine. I odmah osvojio „premijernu“ medalju, onu srebrnog sjaja. U dresu fudbalske reprezentacije Jugoslavije.
– U finalu smo pružili sjajnu partiju i nadmašili svoga protivnika. Engleski sudija Ling je, međutim, favorizovao Šveđane. I priznao im gol iz čistog ofsajda! Uzalud naši protesti na poluvremenu. Na kraju smo se morali zadovoljiti sa srebrenom medaljom – kazivao je Miroslav BROZOVIĆ (Mostar, 1917.-2006.).
Šveđani su, istina, u to vrijeme imali sjajan tim, sastavljen od fudbalskih velemajstora. Predvodila ih je čuvena trojka Gren, G. Nordal i Lidholm, upamćena po sloganu Gre-No-Li. Ta generacija Skandinavaca se, zatim, raspršila svuda po Evropi, većinom u Italiji. Legendarni trio igrao je u Milanu i proslavio se širom svijeta.
Sportska biografija Brozovića mogla bi biti čitav roman. A, počeo je da je ispisuje u rodnom gradu Mostaru. Maštao je da postane musketar „bijelog sporta“. Jer, nedaleko od njegove kuće bilo je tenisko igralište. Tu je često sparingovao vičnom majstoru reketa, univerzalnom sportisti dr. Feodoru Lukaču. I atletika ga je privlačila, trenirao je među „Sokolima“. Ali, kao i svi dječaci volio je fudbal. Ljubav prema ovoj igri bila je najjača. I u mostarskom JŠK-u, kao šesnaestogodišnjak, 1933. godine, počeo je drugu igračku karijeru. Odmah je uočen njegov raskošan talenat. Bio je na meti i već kaparisan od strane beogradskog BSK-a, i to po preporuci svjetski priznatog fudbalskog znalca prof. dr. Mihajla Andrejevića, već zvaničnika FIFA-e. Zagrebački „Građanski“ je, ipak, bio hitriji. U svoje redove ga je doveo 1935. godine. Sa 19 godina postao je standardni prvotimac „purgera“. Prvo je igrao kao srednji napadač, da bi kasnije na mjestu beka stasao u jednog od najboljih odbrambenih igrača u zemlji.
S obzirom da je u „beli Zagreb grad“ stigao iz Bosne i Hercegovine, „purgeri“ su mu dali nadimak Meho. I poslije je po njemu svuda bio i ostao lako prepoznatljiv. Godine 1938., već kao slavan fudbaler, gostovao je u ekipi mostarskog HŠK „Zrinjski“, igrajući na jednom turniru.
U dresu „Građanskog“, 1937. i 1940. godine, radovao se tituli državnog šampiona, a 1941. i 1943. godine tituli prvaka Hrvatske. Takav uspjeh ostvario je igrajući i u beogradskom „Partizanu“ 1946./47. godine, s kojim je 1947. godine trijumfovao kao kapiten u prvom Kupu Jugoslavije. Od 1948. do 1954. godine branio je boje „Sarajeva“.
Do 1994. godine bio je fudbaler s najviše utakmica za reprezentaciju Hrvatske (1940.-1945. godine) – 17, s jednim golom. Toliko puta (17), od 1945. do 1948. godine, nastupio je u državnoj „A“ selekciji Jugoslavije.
Kada je podvukao crtu ispod igračke karijere, zbrojio je više od hiljadu utakmica!
Loptanju je, međutim, ostao vjeran do kraja radnog vijeka. Bio je cijenjen i tražen trener. I u tome je premijeru imao u rodnoj Bosni i Hercegovini. Tačnije, u njenom glavnom gradu.
Bio je kormilar „Sarajeva“ u njegovom pohodu na šampionski tron 1966./67. godine. I kada je taj klub, zahvaljujući tom podvigu, prvom što je ostvarila jedna bosanskohercegovačka fudbalska ekipa, stigao do osmine finala Kupa evropskih šampiona. I poslije žestoke i divovske borbe momci u bordo dresovima eliminisani su od silnog ostrvskog „Mančester Junajteda“ (0:0, 1:2).
Miroslav Brozović je na Koševu proveo ukupno skoro petnaest godina. Trenirao je i tim lokalnog rivala „Željezničara“, zatim banjalučki „Borac“, dubrovački „GOŠK“ i dobojsku „Slogu“. I svuda je utisnuo svoj pečat, ne samo kao stručnjak, nego i kao čovjek dobre duše i srca. Miroslav Meho Brozović umro je 2006. godine i sahranjen je na mostarskim Maslinama.
(Iz knjige “Mostar – kolijevka sporta” 1996. god. autora Dragana Miladinovića)
