Na današnji dan, 2004. godine, umro je jedan od najpoznatijih  Mostaraca u istoriji našeg grada, Sadi Ćemalović. Mostar.live, kao In memoriam, donosi govor Hamdije Jahića sa Sadijeve sahrane. Jedina fotografija koju smo imali je jako lošeg klavliteta i molimo naše pratioce da nam oproste zbog toga.

“Danas se opraštamo od čovjeka koji je svojim radom, zalaganjem i svestranošću pokrenuo pionirske inicijative u oblasti savremenog urbanističkog planiranja i zemljišne politike.

Sadi Ćemalović rodio se 1932. godine u Mostaru a Arhitektonski fakultet završio 1959. godine u Sarajevu. Prvi radni angažman započeo je u Građevinskoj školi u Mostaru. Sa arhitektima Dževadom Kolakovićem i Nedimom Džudžom inicirao je osnivanje urbanističke službe grada Mostara – Zavoda za urbanizam.

Od 1960. godine nalazi se u ulozi glavnog inžinjera Urbanističkog zavoda i inicira i vodi poslove pri izradi prvog ”Generalnog urbanističkog plana – Mostar 1965. do 1990.”.

Od 1970. do 1977. nalazi se u ulozi direktora Zavoda za urbanizam i komunalnu izgradnju Mostara. Od tada počinje obimna realizacija krupnih razvojnih privrednih kapaciteta kao što su Aluminijski kombinat, Metalni kompleks Soko i Unis, Hidroelektrane na Neretvi, Poljoprivredni kombinat Hepok, intenzivna stambeno komunalna izgradnja, te razvoj Univerziteta ”Džemal Bijedić”.

Sadi Ćemalović je kroz svoj profesionalni angažman i konstantno usavršavanje doprinio ne samo ekonomskom razvoju grada, nego i razvoju i širenju cijele Hercegovačke regije.

U vrijeme kada je postao generalni direktor i predsjednik Poslovodnog odbora RO ”Hidroelektrane na Neretvi” počinju se graditi istovremeno tri hidroelektrane na ovoj rijeci, HE Salakovac, HE Grabovica, HE Mostar.

Složenost u projektima na izgradnji hidroelektrana još više od Sadija traže stručnost. Tako se on u tom periodu bavi proučavanjem inžinjerijskog menadžmenta, ekonomijom, investicijama, kao i ekološkim uticajima na prostor i energetsko iskorištenje potencijala Neretve od izvora do ušća u Jadransko more.

O značaju i kapacitetima koji danas pružaju spomenute hidroelektrane ne treba ni govoriti, ali važno je istaći da se kroz realizaciju projekta gradnje hidroelektrana Sadi rukovodio iskustvima koje je stekao u svijetu kao i u neposrednoj saradnji sa predstavnicima Svjetske banke.

Čovjek koji je imao viziju Mostara, njegovog izgleda sutra, čovjek koji je živio i radio za dobrobit ovog grada nastojao je da svim svojim bićem što više doprinese na razvoju grada kao i da svojim radom bude primjer onima koji će ga naslijediti.

Njegovi najbliži saradnici reći će da je to bio čovjek koji je vjerovao u ljude, u istinu, u humanost, čovjek koji je mlade i tek završene studente zapošljavao i davao im šansu da se dokažu kako na profesionalnom tako i na ljudskom planu.

Na mostarskim ulicama ovih dana čuju se brojni komentari kako je grad izgubio još jednog velikog Mostarca, čovjeka koji je i pored svih svojih poslovnih ciljeva imao i veliku ljubav, Velež.

Sadi Ćemalović kao i svi Mostarci živio je za klub, pronosio ime Veleža i borio se za njegovu promociju. Ali, znao je Sadi, da je promocija kluba bila i promocija Grada, da je važno i na taj sportski način pronijeti glas o gradu na Neretvi.

Zahvaljujući ostvarenim rezultatima na planu razvoja Mostara biran je na niz funkcija kao što su predsjednik i potpredsjednik Društva urbanista BiH, član predsjedništva Saveza arhitekata BiH i bivše Jugoslavije, predsjednik odbora i član raznih tijela Stalne konferencije gradova bivše Jugoslavije.

Tokom svog radnog vijeka dobio je veći broj priznanja i odlikovanja od kojih posebno trebamo istaći: diplomu Svjetskog kongresa za zaštitu prirodne sredine u Zagrebu 1971., plaketu Nikola Tesla, Beograd 1982., Zlatnu značku Elektroprivrede BiH, Sarajevo 1981, nagradu ”14. februar” u Mostaru 1984.”

(Hamdija Jahić)