Glumac Gojko Šantić preminuo je 14. februara 2024. godine, u 78. godini života u Beogradu. Bio je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta od 1968. do 2011.
Dobitnik je brojnih nagrada među kojima su Oktobarska nagrada, Vukova nagrada i četiri Godišnje nagrade Jugoslovenskog dramskog pozorišta.
Datum i mjesto sahrane biće naknadno objavljeni.
Gojko je neizmjerno volio svoj Mostar i rado mu se vraćao i prihvatao sve glućačke projekte u našem i svom gradu. Bio je redovan učesnik Šantićevih večeri poezije a jedna od najdražih uliga u životu, kako je isticao bila je ona u projektu “Moj brat Aleksa”.
Diplomirao je glumu na Akademiji za pozorište, film, radio i televiziju 1967. u klasi Mate Miloševića. Naredne godine postao je član Jugoslovenskog dramskog pozorišta. Pripadao je takozvanoj generaciji Bojanovih beba, zajedno sa glumcima koji su primljeni tih godina: Milan Gutović, Tanasije Uzunović, Josif Tatić, Ivan Bekjarev, Branko Cvejić, Svetlana Bojković, Đurđija Cvetić, Slobodan Đurić, Dušan Đurić, Vojislav Brajović, Mirjana Vukojčić, Cvijeta Mesić.
U matičnoj kući ostvario je više od trideset uloga među kojima se izdvajaju one u predstavama Koriolan (Koriolan, 1970), Otelo (Otelo, 1977), Ja, Rade Tomov (Njegoš, 1979), Tri sestre (Prozorov, 1981), Zli dusi (Nikolaj Stavrogin, 1984), Seobe (Vuk Isakovič, 1986), Valjevska bolnica (Apis, 1989), Vesele žene Vinzorske (Falstaf, 1993), Putujuće pozorište Šopalović (Drobac, 1985) za koju je dobio Oktobarsku nagradu grada Beograda. Poslednja uloga odigrana u JDP bila je Gajev u Čehovljevom Višnjiku 2000. godine za koju je nagrađen Statuetom “Milivoje Živanović” na Glumačkim svečanostima u Požarevcu 2000. godine.
Gostovao je i na drugim pozorišnim scenama – Beogradskog dramskog pozorišta, Ateljea 212, Crnogorskog narodnog pozorišta, Narodnog pozorišta u Beogradu, Narodnog pozorišta u Nišu.
Igrao je na filmu i televiziji. Najznačajniju filmsku ulogu, Doroteja, ostvario je u istoimenom filmu iz 1981. godine.
